ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԲԺԻՇԿԸ - ԴԵՐԵՆԻԿ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ

(հատված)

Այո՛, բժշկի գործը Հայաստանում դժվար է այս գամփռառատ, փոսակյաց, ցեխասեր և մթնապատ երևանցի հիվանդների մեջ: Բակերում անդնդախոր կոյանոցներ, ճյուղերի, ձողերի, երկաթների նիզակներ աչքիդ դեմ, արկղների, սայլերի, գերանների բարիկադիր ծնկներիդ առջև, փտած ճաղեր և անճաղ պատշգամբներ ոտիդ մոտ և բակը մութ, ինչպես ստեղծման առաջին գիշերը: Արի ու հիվանդ գտիր: Իհարկե, հիվանդն իր ինչ-որ հազար ու մի քունջ ու պուճախում կորած կլինի, իսկ բժիշկը հորում: Այդպիսի հիվանդների հախից գալու համար այս փխրուն բժիշկների տեղ ուրիշ բժիշկներ են պետք Երևանում և Հայաստանում առհասարակ:

Հայաստանի բժիշկը ես երևակայում եմ մի զարհուրելի հսկա մարդ, մի առյուծաբաշն, թիկնեղ, քթեղ, բոմբաձայն, ահագնաթաթ, ահեղագորգոռ ատլետ, որ երբ հիվանդի մոտ են կանչում`հաստաբեստ գավազանը խլում է անկյունից, վեր է թռչում ու մռնչում է.

-Որտե՞ղ է հիվանդը:

-Կոնդումն է, հոգու՛դ մատաղ, մի՛ չարանա:

-Չեմ չարանում, ո՞ր փողոցն է: -Ցեխ փողոց, համար 9: Մի՛ բարկանա, բժիշկ ջան, ամա՜ն… -Չեմ բարկանում,-մռնչում է զարհուրելի,-գնանք:

Ու հսկայաբար լոք-լոք տալով վազում է Կոնդ, Ցեխ փողոց, համար 9: Արդեն ոտների փոթորկալի դփդփոցը հասնում է հիվանդի տունը:

-Ամ-մաա՜ն, եկավ, իլլա՛ջ արեք,-գոռում է հիվանդը, բայց ավելի բարձր գոռում են տնեցիք, հարևանները, միլիցիան, գործկոմը, գավառը… Դողում են բոլորը: Բժեշկը դղրդացնելով կոտրում է բակի դուռը, ներս է ընկնում բակը: Տասը գամփռ վրան հարձակվեցին-հափռե՛ց, պատռե՛ց, ճմռթե՛ց, նետե՛ց: Խանդակնե՛ր, փոսե՛ր, պատե՛ր-թռավ, գերաննե՛ր-փշրտեց: Հիվանդը սարսափահար փախչում է անկողնից ու շիփ-շիտակ պատուհանից դուրս: Բժիշկը հետեվից:

Հիվանդն այգուց այգի:

Բժիշկը հետեվից: Հասավ, բռնեց, սխմեց.

-Որտե՞ղդ է ցավում:

-Բը բը բը բը…ժիշկ, ցավ չունեմ…անցավ…

-Տես, լա՞վ անցավ:

-Անցավ, անցավ,-ասում են շրջապողները:

-Տեսեք ի՞նչն անցավ, ի՞նքը, թե հիվանդությունը:

-Իիինքը, բըբըժիշկ…

-Տվեք տերտերին, դեն է գցում բժիշկը-մյուսը բերեք:

Ո՞վ է հիվանդ:

-Ուրիշ հիվանդ չկա:

-Բոլորն առո՞ղջ են:

-Բո բո բո լո՞րը…

-Պատրա՞ստ եք միշտ առողջ մնալու:

-Պա պա պա պատրաստ ենք, բժիշկ…

-Ուրեմն առողջ մնացեք:

-Լսում ենք բժիշկ…

-Այդպեեեես…մռնչում է ու մատը թափ տալիս: Ու Հայաստանի հսկա, սարսափելի բժիշկը հեռանում է մռնչալով իբրեվ մի ամպագոռգոռ հանկարծահաս փոթորիկ`արդեն ջարդուփշուր արած լինելով բոլոր գերաններն ու անդունդները եվ մեջտեղից սրբած վերցրած լինելով հիվանդն է՛լ ու հիվանդությունն է՛լ: