ԲՐՈՆԶԱԳԾԱՅԻՆ ՍԻՄԲԻՈԶ

Յուրատեսակ մի աշխարհ է Արտաշես Քեշիշյանի հարթաքանդակային ճոխ ելևէջներով հարուստ մոլորակը: Պղնձե, բրոնզե ձուլածոները կարծես լինեն երկնային: Դժվար է երբեմն ըմբռնել աշխատանքների երկնումը, երկրային էակի միջամտությունը:

Քեշիշյանը ծնվել է 1958թ. Երևանում: Սերը դեպի կերպարվեստը նկատվել է դեռ վաղ մանկուց: Հաճախելով Հ. Կոջոյանի անվան արվեստ դպրոց` նկարչի մոտ ավելի է կարծրացել ուղու ընտրության հիմանվորումը: 13 տարեկանից ուսանելով Ղուկաս Չուբարյանի մոտ, թերևս, եղել է վստահելի ձեռքերում, գիտելիքների ստացման վարար ընթացքով հագեցած: Ուսանողական տարիներից արդեն Քեշիշյանն ակտիվորեն մասնակցում է բազմաբնույթ ցուցահանդեսների: 1981թ . մասնակցում է առաջին համամիութենական հոբելյանական ցուցադրությանը, և տարեցտարի ավելանում է մասնակցությունների աճային պրոգրեսիան:




Քեշիշյանի վաղ շրջանի աշխատանքների թեմաներն ավելի կենցաղային են, երբեմն` անմիջական և հուզական: “Սարերում” պղինձ/գալվանապլաստիկա աշխատանքին նայելիս հայտնվում ենք հենց տվյալ դաշտավայրում, հովվի կողքին, շնչում ենք սարերի պաղ օդն ու լսում շվիի ձայնը…”Գարուն” պղինձ/գալվանապլաստիկա . այստեղ այլ միջավայր է. կանայք, որոնք կրում են հայկական տարազներ, զբաղված են առօրյա գյուղական հոգսերով: Մի տեսակ թախիծ կա այս աշխատանքում: Եղեռնից հետո նրանք սրտի տրոփյունով սպասում են իրենց ամուսիններին, եղբայրներին, որդիներին…Միակ արու երեխան, որ լրացնում է ամբողջ կոմպոզիցիոն սինթեզը, հայ ժառանգականությունը շարունակելու դոմինանտ լույսն է:



Հայաստանի և ԽՍՀՄ նկարիչների միության անդամ դառնալը երիտասարդ քանդակագործի համար, թերևս մեծ ձեռքբերում է լինում: Ցուցահանդեսների մասնակցությունը, անշուշտ, նպաստում է նրա ստեղծագործական զարգացման և խանդավառման հունին: 90-ականների ունենում է անհատական ցուցահանդես:



Արտաշես Քեշիշյանի համար ստեղծագործելն է հենց կյանքի բերկրանքի գագաթնային վայելք: Ստեղծագործական բոցկլտուն ծիրում նա անդրադառնում է հայ վեհանձն գրողներին ու բանաստեղծներին: “Հովհաննես Թումանյան” պղինձ/գալվանապլաստիկա, “Վահան Տերյան” բրոնզ , “Ղևոնդ Ալիշան և Ավետիք Իսահակյան, Վենետիկ-1901” բրոնզ:



Զարմանալի աշխատանքներ ու ճոխ կոմպոզիցիաներ են իրենցից ներկայացնում հին և նոր կտակարանների քեշիշյանական մեկնություննեը: “Աստվածային կատակերգություն” բրոնզ 500x375 մմ սա, թերևս իր հորինվածքային տեսակով իմպոզանտ է: Անհնար է առանց ներքին հուզականության անցնել այս աշխատանքի կողքով: Ավան պլանի դժոխային տեսարանը կոմպոզիացիան քավարանով տանում է դեպի վերև, որտեղ այս ամենի ճանապարհները պրոյեկտվում են Աստծո վրա: Նյութի նմանակերպ ենթարկեցնելը , բազմաֆիգուր մարդկային դասավորվածքը, օրնամենտալ հակիրճ լրացումները, ստիպում են անդուլ հիանալ ռելիեֆի ինդիվիդուալ կերտվածքով:



Քեշիշյանը չի պատկանում կերպարվեստագետների այն թվին, որոնք ունեն անհագուրդ ցուցադրվելու նկրտումներ: Նա արարում է անդլակի ավյունով: Թեմաները միմյանց չզիջելով ներկայանում են քանդակագործին , մատակարարելով անսահման նյութ և ստեղծագործելու ավյուն: Վաղ թե ուշ, վարպետը կամովի թե ակամա, պետք է նրանցից յուրաքանչյուրին ծնունդ տա, կյանք պարգևի ու թողնի այն մնայուն արժեքը հարթաքանդակագործության մեջ, որը իսկապես կուռ մնայուն բյուրեղ է , ենթակա է ճանաչման ու մեծարման…

ՀԵՂ. ԼԻԼԻԹ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ