ՍԵՐՈ ԽԱՆԶԱԴՅԱՆ ՆԻԿՈԼԱՅԻ

Գործունեությունը` Գրող

Բնակավայրը` Հայաստան

Հղումներ` hy.wikipedia.org
www.litopedia.org

Գրող:
ՀՀ մշակույթի վաստ. գործիչ (1972):
Սոց. աշխատանքի հերոս (1984):

Ծնվ. 03.12.1915թ., Գորիս:
Մահ. 26.06.1998թ., Երևան, թաղված է Կոմիտասի անվ. զբոսայգու պանթեոնում:

1990-94-ին՝ Հայ գրողների միության նախագահ:

Լույս են տեսել «Մեր գնդի մարդիկ» (1950), «Հողը» (գիրք 1-2,1954-55) վեպերը, «Լալ Համազը» (1955), «Որոտանի կիրճում » (1956), «Կարմիր շուշաններ» (1958) պատմվածքների ժողովածուները, «Քարանձավի բնակիչները» (1959) վիպակը:

ՍԵՐՈ ԽԱՆԶԱԴՅԱՆին ժողովրդականություն է բերել «Մխիթար Սպարապետ» (1961, կինոնկար՝ «Հուսո աստղ», 1978) պատմավեպը՝ նվիրված հայ ժողովրդի XVIII դ. ազատագրական շարժմանը:

Ժամանակակից մարդու ներաշխարհն են բացահայտում և ամբողջացնում ՍԵՐՈ ԽԱՆԶԱԴՅԱՆի պատմվածքները, վեպերը, վիպակները [«Կորած արահետներ», 1964, «Քաջարան», 1965, «Այրված տունը» (1965, կինոնկար՝ «Լքված հեքիաթների կիրճը», 1974), «Մատյան եղելությանց» (հեռուստաբեմադրություն՝ 1966), «Անձրևից հետո», 1969, «Ինչո՞ւ, Ինչո՞ւ», 1970, «Երեք տարի, 291 օր» (1972, ՀՀ Պետ. մրց.՝ 1977), «Սևանի լուսաբացը» (1974)]:

«Խոսեք, Հայաստանի լեռներ» (1976) վեպը պատկերում է հայ ժողովրդի ողբերգական ճակատագիրը 1915-16 թթ., նրա հերոսական դիմադրությունը թուրք ջարդարարներին:

«Թագուհին հայոց» (1978) վեպը հայ ժողովրդի հեռավոր անցյալի ինքնատիպ նկարագիր է, «Անդրանիկ»-ում (1989) պատկերված է զորավար Անդրանիկի՝ հանուն գոյապահպանման անձնազոհ պայքարն ընդդեմ թուրքական իշխանությունների:

Գարեգին Նժդեհի մասին է համանուն վեպը («Գարեգին Նժդեհ», 1993):

ՀՀ (1980-85, 1985-90), ԽՍՀՄԺող. (1989-91) ԳԽ պատգմ.:

Երկ.
Երկ. ժող., հ. 1-6, Ե., 1981-83:
1971, ամառ (պատմվածքներ, վիպակ և պիես), Ե., 1979:
Ինչպես հիշում եմ: Հուշեր, Ե., 1988:
Արաքսը պղտորվում է (վեպ), Ե., 1985:
Շուշի (պատմավեպ), Ե., 1991:

Գրակ.
Հայրյան Գ., Սերո Խւսնզադյան (կյանքն ու գրական գործունեությունը), Ե., 1979:
Պետրոսյան Թ., Սերո հյւսնզադյանի պատմական արձակը, Ե., 1986:
Սերո Խանզադյան: Մատենագիտություն, Ե., 1992: